‹ Terug

 

 

Ik weet niet van wie hij het precies heeft, maar mijn neefje is net zo'n grote dierenvriend als dat ik ben. Zelf heeft hij een vogel en een kat thuis en met name de kat Tijger ziet hij echt als zijn vriend. Voor mijn neefje zijn dieren onderdeel van het gezin en de eigenaren noemt hij dan ook de papa en mama van… Mijn neefje wil ook altijd erg graag mee als ik een dier ga verzorgen en wanneer we een oppaskat in de wijk zien lopen vraagt hij regelmatig wanneer de papa en mama van de betreffende kat weer op vakantie gaan, zodat hij de kat mag helpen verzorgen.

 

Naast mijn werkzaamheden als kattenoppas heb ik ook een kleine hondenuitlaatservice. De honden worden individueel uitgelaten in de wijk waar ze wonen. Sommige honden laat ik enkele dagen per week uit, andere incidenteel.

 

Een van mijn vaste uitlaathonden is George. George is een Cavalier King Charles Spaniel en een ontzettend makkelijk en lief hondje. Ik laat hem 3 tot 4 keer per week uit en op de woensdagen neem ik vaak mijn neefje (op het moment van schrijven is hij 6 jaar) mee. Mijn neefje haal ik om 12 uur uit school en daarna rijden we door naar George. George lijkt het al te weten als mijn neefje meekomt, want zodra ik de sleutel in de het slot steek, hoor ik hem zachtjes aan de andere kant van de deur piepen. Mijn neefje wordt bij het openen van de deur enthousiast begroet. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar soms enthousiaster dan wanneer ik alleen ben. George heeft ook nog een ‘broer’. Dit is Winston. Winston is een pers (kattenras) en wanneer de papa en mama op vakantie zijn en George mee is, kom ik Winston verzorgen.

 

Vandaag is het weer woensdag en mijn neefje is mee. George en Winston worden bij binnenkomst vriendelijk door mijn neefje en mij begroet. Winston vindt kleine kinderen nog een beetje eng, maar vandaag durft hij voorzichtig met zijn kopje langs de benen van mijn neefje te wrijven. We doen het tuigje bij George om, maken deze vast aan de lange lijn en gaan met de lift naar beneden.

 

In de wijk waar George woont wordt nog volop gebouwd. Diverse woningen rijzen uit de grond en aan de doorgaande weg worden een paar markante villa’s gebouwd. Tijdens onze wandeling door de wijk stopt mijn neefje plotseling bij een van de villa’s en stelt mij de vraag: "Waarom doen die mensen koeieneten op het dak?" "Koeieneten?" Het kwartje valt bij mij niet meteen. Ik kijk hem enigszins verbaasd aan en vraag wat hij bedoeld. Hij wijst naar een van de villa’s en ik kijk omhoog. Bij de villa’s zijn dakbedekkers aan het werk, om het huis van een mooi rieten dak te voorzien. Ik schiet in de lach en volgens mij ben ik hem nog steeds een antwoord schuldig. Wellicht moet ik mijn neefje maar eens meenemen naar een boerderij zodat hij kan zien wat koeien nu echt eten. Voor mij is het inmiddels heel lastig om bij het zien van een rieten dak niet aan koeien te denken.