Mijn werkgebied beslaat vooral de plaatsen Ede, Bennekom en Wageningen. Echter heb ik de afgelopen jaren ook heel veel aanvragen gekregen vanuit Renkum en Heelsum doordat mijn dierenarts uit Renkum mij aanbeveelt. Het gaat dan vaak om de zorg voor katten die net even wat meer aandacht dan normaal nodig hebben. Denk hierbij aan het geven van medicatie, katten met gedragsproblemen of schuwe katten, waardoor de eigenaren de zorg liever niet overlaten aan de buren, vrienden of familie. Met de woorden “De dierenarts zei dat Carla dit wel kon”. Tja, zeg dan maar eens nee. Soms tegen beter weten in, maar ik ga de uitdaging graag aan. Of het is gewoon een gebrek aan zelfvertrouwen en kan ik dit inderdaad! En zo heb ik dus ook enkele keren op Hippickx en Haasje mogen passen. Twee katjes uit Renkum, waarvan de ene een grote knuffelkont is en de andere niets van vreemden moet hebben. De katten mogen overdag naar buiten en ’s avonds blijven ze binnen. De katten hebben geen luikje, dus aan mij de taak om ze in de ochtend naar buiten te laten (geen probleem!) en ze ’s avonds weer naar binnen te lokken (toch wel een probleem).

De eigenaren hebben mij instructies gegeven hoe ik de katten het beste naar binnen krijg. Eten in de kamer zetten, de deuren open zetten, zodat de keuken als sluis kan dienen. Zelf achter de tuindeur gaan staan en zodra de katten naar binnen lopen de deur sluiten. Makkelijk toch? Bij Hippickx wel, die kwam al aangelopen toen ik hem riep en ging meteen in de kamer zijn bakje leegeten. Haasje was lastiger. Ze is erg schuw en mag mij daarom niet zien. Ik sta daarom achter de deur klaar om deze te sluiten als Haasje richting de keuken loopt. Door een kier van de deur kan ik Haasje in de tuin zien en zie ik haar argwanend richting de tuindeur lopen. Ik blijf stil staan en draai mijn hoofd richting Hippickx, die al bijna zijn eten op heeft. Ik kijk weer door de kier en zie helaas geen Haasje… he balen! Heeft ze mij toch gezien. Ik draai mijn hoofd om de deur, zodat ik meer zicht heb op de tuin, maar geen spoor van Haasje. Vervolgens kijk ik naast mij achter de deur en zie een katje met haar hoofd ook om de deur kijken. Vervolgens kijkt ze mij aan alsof ze wil vragen: “Op wie wachten we eigenlijk?”. Ik doe snel de deur dicht en zet het eten voor Haasje bij haar neer. Haasje blijkt dus toch niet zo’n hele grote angsthaast te zijn!