‹ Terug

 

Een van mijn eerste opdrachten was het verzorgen van Moussie. Moussie was al een kat op leeftijd en bij de intake gaven de eigenaren dan ook al aan dat het wel eens kon gebeuren dat ik Moussie op een dag dood aan zou treffen. Ik had daarom ook niet verwacht dat ik nog redelijk wat jaren Moussie mocht verzorgen.

 

Ik moet toegeven, ik heb een zwak voor oudere katjes. Kittens vind ik uiteraard ook heel erg leuk, maar juist het zorgen voor een comfortabele oude dag voor een diertje op leeftijd geeft mij veel voldoening. Moussie leefde uitsluitend binnen, omdat de eigenaren aan een drukke weg wonen. Moussie was het gewend om binnen te blijven en vermaakte zich prima. Wanneer ik naast haar ging zitten vond ze het heerlijk om geaaid te worden en als ik stopte met aaien, tikte ze mij met een pootje aan om aan te geven dat ik nog even verder moest gaan. 

 

Behalve aan Moussie zelf, kon ik ook aan de kattenspullen zien dat Moussie ouder werd. Ze sliep graag op een poef en elke oppasperiode zag ik dat de poef wat lager was gemaakt door er wat vulling uit te halen. Ze kon steeds moeilijker op de poef springen, dus hij werd aangepast aan wat voor haar fysiek mogelijk was. Totdat er niet meer van de poef over was dan een laag van een paar cm. Hoog genoeg om comfortabel op te liggen en laag genoeg om er gemakkelijk op de kunnen stappen. Moussie was af en toe ook de weg kwijt. Dan zocht ze de kattenbak, maar bleef al miauwend rondjes om de bank lopen. De kattenbak trof ik daarom de volgende oppasperiode naast de bank aan, zodat Moussie hem beter kon vinden.

 

De laatste oppasperiode ging het slechter met Moussie, naast de rondjes om de bank lopen, vond ik soms ook ontlasting op de meest vreemde plaatsen. Ze was steeds vaker de ‘weg kwijt’ en miauwde nog meer dan anders. Ze werd regelmatig onderzocht door de dierenarts en kreeg al lange tijd pijnmedicatie. Tot het op een dag zo erg was, dat ze amper nog van haar poef af kwam. Ze kon niet meer. Het is een moment dat je nooit hoopt mee te maken als dierenoppas. Een dier dat tijdens het oppassen komt te overlijden. Ik ging elke vrije minuut die ik had naar Moussie en sprak met de eigenaren en dierenarts af dat ik per dag de toestand van Moussie in de gaten ging houden en bij veranderingen zou bellen. Je wilt een leven van een dier niet onnodig rekken, maar als ze nog een goed welzijn had, konden we haar wellicht nog een paar dagen geven, zodat de eigenaren zelf de beslissing konden nemen met betrekking tot euthanasie en daarbij aanwezig konden zijn.

 

Na een kleine week kwamen de eigenaren weer thuis en de dagen die erop volgden ging Moussie weer achteruit. De eigenaren belden mij op met de vraag of ik afscheid wilde nemen. Ik had elke dag al afscheid van Moussie genomen, maar ging toch op de uitnodiging in. Met zijn drieën zaten we op de bank naar Moussie te kijken die weer heerlijk op haar poefje lag. Ze deed haar kopje omhoog en keek ons een voor een aan. Het is het toppunt van antropomorfisme, maar het leek of ze op deze manier afscheid van ons nam. Een paar dagen later is ze thuis geëuthanaseerd.

 

Inmiddels hebben de eigenaren weer nieuwe katten waar ik ook al weer heel wat keren op heb mogen passen. De huissleutel heb ik permanent in mijn bezit en heeft jaren later nog steeds het labeltje met de naam ‘Moussie’.