Voor mijn werk kom ik op veel verschillende plaatsen en in verschillende huizen. Van grote villa’s met een flinke lap grond, tot studentenwoningen en zelfs campings. Voor het volgende verhaal moet ik een paar jaar terug in de tijd, toen ik ging oppassen bij twee katjes die in een appartement woonden.
Luna en Pip zijn twee jonge katjes die uitsluitend in huis worden gehouden. Ze wonen in een ruim appartement op de eerste etage. Het balkon is nog niet catproof afgezet, maar ze kunnen zich binnen goed vermaken met verschillende klimmeubels en flink wat speelgoed. Het appartement is te bereiken via de buitentrap, maar twee keer per week ga ik via de centrale ingang, zodat ik ook de brievenbus kan legen.
Het is al weer een paar dagen geleden dat ik de brievenbus heb geleegd, dus ik besluit via de centrale ingang te gaan. Ik haal de post uit de brievenbus en zie op het prikbord ernaast dat er een kat is vermist. Ik neem de beschrijving van de kat goed in mij op, zodat ik naar haar uit kan kijken.
Wanneer ik langs de flat loop om via de buitentrap het appartement te betreden zie ik op de galerij twee jongens lopen met een kat. Ik hoor ze praten over de vermiste kat en deze kat lijkt er inderdaad op. Bij de omschrijving stond echter dat het om een schuwe kat ging en een kat die zich door vreemden zo gemakkelijk op laat tillen is niet schuw. De kat ziet er ook veel groter uit, dan de poes die wordt vermist. Ik vertel de jongens dat dit waarschijnlijk niet de kat is die is vermist en wanneer ze bij de eigenaresse aanbellen wordt dit ook bevestigd. De kat wordt weer met zijn pootjes op de grond gezet. De jongens hebben hun best gedaan.
De dagen erop hangt de affiche er nog steeds en is er geen spoor van de vermiste kat. Tot vandaag.
Ik open de deur van het appartement van Luna en Pip en zie in mijn ooghoek iets op het balkon wegschieten. Het zal toch niet…. Ik loop voorzichtig richting het balkon en zie tussen de tuinmeubels twee blinkende oogjes. Voorzichtig probeer ik de kat te lokken, maar ze is te schuw. Ik kan haar niet heel goed zien, maar ze lijkt wel erg veel op de vermiste kat. Ik loop snel weer naar de centrale hal en vergelijk de foto op de affiche met het beeld dat ik in mijn hoofd heb van de kat. Dit moet haar zijn! Ik bel het telefoonnummer dat op de affiche staat en vertel de eigenaresse dat haar kat waarschijnlijk bij mijn oppaskatjes op het balkon zit. Ze besluit direct naar huis te komen en ik wacht ondertussen bij mijn oppaskatjes op haar.
Wanneer de eigenaresse het balkon oploopt hoor ik haar heel opgelucht roepen: “Dat is ze!”. “Dat is Nina!” Ze was al een paar dagen vermist en dat ze zo dicht bij huis was, had de eigenaresse niet verwacht. Ze doet verschillende pogingen om de kat te lokken, maar die springt van het balkon naar beneden en verstopt zich tussen de struikjes. Helaas kan ik niet langer blijven, omdat er meer katjes op mij zitten te wachten, maar de tuin is toegankelijk, dus de eigenaresse besluit vanuit daar de kat te vangen.
De dag erop is een van mijn laatste bezoekjes aan Luna en Pip voor deze periode. Bij binnenkomst tref ik een briefje aan op de deurmat. Het een bedankbriefje van de eigenaresse van de kat. Nina is weer thuis!