Bep en Sid hebben geen kattenluikje en kunnen dus alleen naar buiten als het personeel de schuifpui open zet. De achtertuin is afgesloten, maar helemaal catproof is hij niet. Tijdens mijn oppasbezoekjes houd ik ze daarom goed in de gaten als ze buiten zijn.

Buiten in de tuin valt er een hoop te beleven. Vlinders vliegen af en aan en af en toe landt er een vogel in de tuin die meteen de aandacht van de katten trekt. Tijdens de zomer veranderd de achtertuin ook in een mijnenveld, met kleine kikkers en padden. Ze hupsen over het grasveld om zich onder het terras te verzamelen om… ja, geen idee wat er onder het terras allemaal gebeurt.

Zodra ik de katten naar buiten laat sprinten ze richting het terras en proberen met hun pootjes de kikkers en padden tussen de smalle kieren van de planken omhoog te trekken. Van een afstandje bekijk ik het tafereel en zie dat ze voorlopig wel even zoet zijn. Ik loop naar binnen om uit een lade hun speelhengel te halen, zodat we na de mislukte pogingen om kikkers en padden te vangen een alternatieve prooi hebben. Terwijl ik gewapend met de speelhengel weer naar buiten loop schiet Sid naar binnen. Achter hem zie ik druppels vocht op de grond vallen en bij nadere inspectie zie ik de slierten speeksel uit zijn bekje hangen. Het is mij duidelijk, Sid heeft aan een pad zitten likken! Er schiet van alles door mijn hoofd. Zijn padden giftig? Moet ik Dr. Google raadplegen of de dierenarts? Zal ik de eigenaren eerst bellen of moet ik direct actie ondernemen. Ik besluit actie te ondernemen en zijn bekje met water te spoelen. Ik neem Sid mee naar de badkamer en doe verwoede pogingen om zijn bekje open te wringen. Zonder al te veel kleerscheuren lukt het mij om zijn bekje te spoelen en het speekselen te stoppen. En wat nu? Het is een drukke zomeravond en er staan nog een paar bezoekjes op de agenda, maar ik durf hem zo niet achter te laten. Voor de zekerheid bel ik de dierenarts. Die vertelt mij dat het niet heel waarschijnlijk is dat hij veel gif binnen heeft gekregen en dat het direct spoelen van de bek voldoende moet zijn. Voor de zekerheid blijf ik nog een uurtje langer bij hem om zijn gezondheid in de gaten te houden.

Vervolgens neem ik contact op met de eigenaren en stel voor om later op de avond nog even extra te gaan kijken. De eigenaren geven aan dat hun buren die avond thuiskomen van vakantie en een sleutel hebben. Ik krijg het telefoonnummer van de buren en zij zijn bereid om in de avond even te gaan kijken, zodat ik rustig mijn ronde af kan maken. Een paar uurtjes later krijg ik geruststellende foto’s van de buurkinderen met een blij spelende Sid. Sid heeft een wijze les geleerd; niet alle kikkers en padden willen tot prins gekust worden.